Ik weet dat ik bij de dag moet leven en van iedere dag zou moeten genieten.

Jouw moeder was jouw vaders kompas en daarbij ook de richtingwijzer voor haar gezin. Het moet heel moeilijk voor jouw vader geweest zijn om na haar overlijden zijn gezin bij elkaar te houden, om te dealen met het verdriet om zijn vrouw en daarnaast de zorg voor en om jullie, zijn kinderen, en hier geen grip op kunnen krijgen. Het zou fijn zijn geweest wanneer hij in de jaren die volgden een vrouw had ontmoet die hem daarbij zou steunen. Ik denk dat jij jouw vader het geluk terug hebt gegeven in de laatste maanden van zijn leven. Het contact met hem en de zorg voor hem, moeten veel voor hem betekend hebben. Je gelukkig voelen krijgt een lege betekenis voor een ouder wanneer hij niet bij zijn kind kan zijn. En jij vulde deze leegte op. Ik heb van dichtbij meegemaakt wat het voor een vader en wat het voor een moeder betekent om een kind te verliezen. De pijnlijke leegte die niet opgevuld kan worden, hoeveel aandacht, tijd en liefde je er ook aan besteedt. 

De strijd die je moet voeren om weer dichter bij jezelf te kunnen zijn is moeilijk. Ondanks de verschillen in onze levens, begrijpen wij elkaar op dit vlak erg goed. Ik vind het knap van jou dat je inziet dat het je niet verder helpt om je ogen te sluiten voor alles wat je overkomen is. Zelf heb ik dit jaren vol kunnen houden en ik ken de keerzijde ervan maar al te goed.

Een kennis van vroeger had deze tekst als 'tegeltjeswijsheid' op een tegeltje geschilderd. Ik vind het een mooie manier om uit te drukken als je iemand tegenkomt die zich ' niet menselijk' gedraagt. Voor mij is Cora  een persoon die ik schaar onder " de  potloden" . Als je de diagnose kanker krijgt, dan word je gedurende je behandeltraject begeleid door een sociaal verpleegkundige. De oncologisch chirurg wees mij een sociaal verpleegkundige toe. Dit zou Irma worden. Het type Irma zou volgens de oncologisch chirurg goed bij me passen. Echter was Irma nog op vakantie toen ik mijn eerste afspraak had, dus werd Cora ingevlogen om haar waar te nemen.

Ik vind dat je heel mooi onder woorden hebt kunnen brengen wat de dag van de uitslag bij jou teweeg heeft gebracht. Ik kan me niet voorstellen hoe dat weekend voor jou geweest moet zijn om zo verslagen te moeten wachten op de petscan. Mag ik vragen waarom je er voor koos om alleen naar die scan te gaan? En je schrijft me dat je niet zou strijden als vast zou staan dat je uiteindelijk dood zou gaan. Waarom denk je dat? Is dit niet wat we allemaal ons hele leven doen? Onze dood staat vast, alleen door ziekte verandert het proces. Ik ben er van overtuigd dat iedereen strijdt mits de pijn ondraaglijk is.

Lieve Eva, wanneer je de diagnose kanker krijgt en je leven op losse schroeven staat besef je pas hoe erg het leven je lief is. Als ik terugdenk aan het moment dat ik samen met Rob in de auto zit naar het ziekenhuis voor de uitslag van de mammografie dan wil ik vluchten en dit niet meer herbeleven. Maar ik weet dat vluchten geen zin heeft. Dus ik ga terug naar het moment en probeer onder woorden te brengen wat ik nog weet en wat ik toen voelde. 

Lieve Lunah, je schrijft me over hoe jij ervaren hebt, het leven te moeten kunnen leven met jezelf. Dat, hoeveel mensen je ook om je heen hebt, je altijd aangewezen bent op jezelf. Ik leerde dit lang geleden van Amir, terwijl ik er zelf geen gevoel bij had. Maar ik had bewondering voor hem, omdat hij ondanks wat hij had meegemaakt, altijd positief naar het leven keek. Inmiddels herken ik het besef alles alleen te moeten doen erg goed. Ik wil je graag meer vertellen over Amir en hoe ik er alleen voor kwam te staan. 

Lieve Eva, ik neem je mee terug naar mijn eerste chemo behandeling. Het is september, de eerste chemokuur zit erop. In het ziekenhuis hadden ze mijn eerste behandeling prima ingepland en begeleid. Omdat ik gekozen had voor een behandeling met behoud van hoofdhaar lag ik op een kamer apart omdat je dan aangesloten wordt op een koelapparaat om je hoofdhaar te behouden.

Lieve Lunah, ik vond het heel fijn om met jou te praten, ondanks dat ik het moeilijk vond om mijn kwetsbare kant te delen. En hoewel jij mij alle ruimte gaf, lukte het me niet goed om te vertellen wat ik wilde zeggen. Ik blokkeerde steeds omdat ik wist dat als ik iets aan zou halen, ik daar verder op in zou moeten gaan om duidelijkheid te creëren. Een duidelijkheid die ik zelf nog niet onder ogen wil komen. Ergens in mijn hoofd was ik ook bang dat je me zou veroordelen, hoewel schaamte een grotere rol speelde. Schaamte voor al wat ik niet heb kunnen doen om hem te stoppen, schaamte voor wat mij overkomen is, schaamte voor wat ik wél gedaan heb, schaamte om er vooruit te komen hoe hij mijn leven heeft beïnvloed en hoe dit nog steeds beïnvloed wordt door hem. Schaamte voor het verleden, maar ook voor het leven dat ik nu leid. Want hoe ik nu leef, is niet het leven waar ik altijd achter sta. Onzekerheid was ook een belangrijke factor die meespeelde. Ik was bang dat jij mij anders zou gaan zien in de negatieve zin van het woord. Ik ben me er inmiddels bewust van dat deze schaamte en onzekerheid nog altijd in mijzelf zit en dat ik dit projecteer op de buitenwereld. Dit is een gevoel dat na de verkrachting ontstaan is en in de loop der jaren versterkt is. De opmerkingen die je mensen te pas en te onpas hoort maken wanneer het gespreksonderwerp ‘seksueel geweld’ is dragen hier ook een steentje aan bij.