India

Jouw moeder was jouw vaders kompas en daarbij ook de richtingwijzer voor haar gezin. Het moet heel moeilijk voor jouw vader geweest zijn om na haar overlijden zijn gezin bij elkaar te houden, om te dealen met het verdriet om zijn vrouw en daarnaast de zorg voor en om jullie, zijn kinderen, en hier geen grip op kunnen krijgen. Het zou fijn zijn geweest wanneer hij in de jaren die volgden een vrouw had ontmoet die hem daarbij zou steunen. Ik denk dat jij jouw vader het geluk terug hebt gegeven in de laatste maanden van zijn leven. Het contact met hem en de zorg voor hem, moeten veel voor hem betekend hebben. Je gelukkig voelen krijgt een lege betekenis voor een ouder wanneer hij niet bij zijn kind kan zijn. En jij vulde deze leegte op. Ik heb van dichtbij meegemaakt wat het voor een vader en wat het voor een moeder betekent om een kind te verliezen. De pijnlijke leegte die niet opgevuld kan worden, hoeveel aandacht, tijd en liefde je er ook aan besteedt. 

Zelf heb ik zoveel waarde nooit verloren. Maar ik heb dicht bij dit verlies gestaan en het verdriet deels kunnen voelen. Dat doe ik nog steeds overigens. Ook heb ik er een tic aan overgehouden richting mijn kinderen: ik zal nooit een ander de verantwoording geven over mijn kinderen. Want ik heb gezien wat dat kan betekenen. Een paar jaar geleden, heb ik toch de fout gemaakt dit wel te doen, terwijl mijn onderbuik gevoel zei dat ik beter moest weten. 

Mijn oudste dochter kwam in het ziekenhuis te liggen en na 3 weken antibiotica, sondevoeding en een levenloos kind, wisten de artsen niet wat haar mankeerde. Ze stuurde me met haar naar huis en de kinderarts zei dat het wellicht de omgeving was waarin zij zich bevond dat haar ziek hield. Ik heb hem gevraagd of hij dit ook zou besluiten wanneer het zijn dochter betrof. Hij verzekerde mij van wel. Ik vertrouwde op zijn inzicht, terwijl ik beter wist. Door deze fout ging haar toestand verder achteruit. Op de derde dag thuis is ze met de ambulance naar het kinderziekenhuis in Utrecht gebracht en daar zei een team artsen mij dat ze de nacht niet zou halen. Desondanks werd ze klaargemaakt voor de OK en wonder boven wonder overleefde ze. In de weken die hierop volgden is mij nog twee keer verteld dat India niet zou overleven. Ik sprak met een kinderarts die tevens ouders begeleidt bij de laatste levensfase van hun kind. Met haar praten was fijn, maar ik heb India nooit opgegeven. Zij was steeds zo sterk en vrolijk en de momenten dat zij dit niet was, was ik sterk voor ons beiden. Ik was ervan overtuigd dat er een dag kwam dat ik mee naar huis kon nemen. We zijn inmiddels een aantal jaar verder en India is kerngezond en ik ben trots op haar iedere keer wanneer ik naar haar kijk. Ik verwijt het mezelf dat ik naar de kinderarts luisterde en dit verwijt doet pijn. Ik begrijp daarom heel goed waarom het leven van mijn vriendin zo pijnlijk en confronterend blijft na het verliezen van haar dochter.Ook begrijp ik waarom jouw vader zei zijn leven voor jou te willen geven, toen jij hem vertelde dat je kanker had. Kinderen hebben is mooi, maar de keerzijde ervan is allesbehalve dat.