Ik weet dat ik bij de dag moet leven en van iedere dag zou moeten genieten.
Ik weet dat het leven onberekenbaar is en dat het als zeepbel makkelijk uit elkaar kan spatten. Dat is zeker wat ik geleerd heb van het verleden. Desondanks kan ik niet genieten van het leven zoals ik het zou willen. Het liefst pak ik mijn kinderen op en ga ver weg van alles en iedereen. Dat is wat ik zou willen. Opnieuw beginnen. Maar daarvoor draag ik te veel met me mee. Gedachten dwalen rond en het lukt me niet om ze te vangen zodat ik kan filteren en ordenen. Het maakt mijn denken ingewikkeld, omdat ik zo niet kan overzien wat ik wil van het leven.
Tegelijkertijd weet ik dat ik in staat ben om mijn gedachtes en gevoelens te vangen. Maar ik voel steeds weer paniek opborrelen, waar ik niet meer aan toe wil geven. Dus laat ik het beter rondfladderen.
En dat zou dan uiteindelijk toch opbreken, waar ik ook ben. Maar misschien ook niet. Wie weet wat het me zou brengen als ik de sprong zou durven te wagen. En ik zou hem wagen, ik zou springen als ik alleen mezelf zou hebben. Maar ik weet niet wat ik aanricht bij mijn dochters. Ik wil mijn kinderen zo min mogelijk meegeven van wat ik gezien en gevoeld heb. Snap je dat, Lunah?
Reactie plaatsen
Reacties