Lieve Eva, ik neem je mee terug naar mijn eerste chemo behandeling. Het is september, de eerste chemokuur zit erop. In het ziekenhuis hadden ze mijn eerste behandeling prima ingepland en begeleid. Omdat ik gekozen had voor een behandeling met behoud van hoofdhaar lag ik op een kamer apart omdat je dan aangesloten wordt op een koelapparaat om je hoofdhaar te behouden.
De eerste behandeling werd in een langzamer tempo toegediend om te zien hoe mijn lichaam op de kuur zou reageren. Daar lag ik dan, ruim 4 uur lang met een strakke ijshelm op mijn kop, te strak maar alles overhebbend om mijn haar te behouden, terwijl het infuus met chemo werd toegediend. Om 12 uur een kopje bloemkool soep met een broodje en rond 14.30 uur naar huis met medicijnen tegen de bijwerkingen van de kuur. In het infuus met chemo zat al dexametason, een soort pepmiddel om de bijverschijnselen van de kuur te onderdrukken, en voor de 2 dagen na de kuur krijg ik ook nog van deze tabletten mee om in te nemen. Ik heb me voorgenomen om me niet klein te laten krijgen door de chemo behandelingen die ik moet ondergaan. De behandelingen gaan me beter maken. Ik kom thuis en ga naar bed. Ik neem de ochtend erop mijn medicijnen in en ga hardlopen. Ik moet hardlopen, ik moet de controle houden over mijn ziekte en de behandelingen die ik nog moet ondergaan. De chemo mag mijn lijf niet over gaan nemen, mag me wel beter gaan maken. Dus ik moet in conditie blijven. Ik loop, het gaat goed, niet minder als voor de behandeling! De dexametason doet zijn werk; ik heb het op dat moment niet in de gaten wat de dexametason met mij doet. Ik loop als een kievit. En dan val ik languit in de modder. Ik krabbel op, de tranen komen omhoog. Ik vloek, verman me en zeg tegen mezelf: Godverdomme Lunah, opgeven is geen optie! Nu niet, nooit niet, opstaan en doorlopen! Ik sta op, en ren door naar huis. Hoewel ik een kring van mensen om mij heen heb die er onvoorwaardelijk voor mij zijn, mij steunen en mij liefhebben, heeft mijn ziekte mij terug gebracht bij mezelf en mij doen beseffen dat je geboren wordt “alleen“ en uiteindelijk sterft “‘alleen”. Het leven tussen geboorte en sterfte wordt verrijkt met mensen die je op je levenspad tegen komt. Maar uiteindelijk moet je het leven kunnen leven met jezelf.
Reactie plaatsen
Reacties