De wind is kil,
het is stil.
Buiten,
omsluiten bomen met takken vol mos,
de geluiden van het bos.
In het duistere licht,
een gezicht
gericht
naar het ondergaande licht.
Op zoek naar de maan,
om niet alleen de nacht in te gaan.
De maan verlicht,
heel gericht
een padwaarvan ze niet meer weet wat
dit pad
voor betekenis in haar leven had.
Beelden vormen langzaam een geheel,
het is nog te veel
om te bevatten wat deze beelden van haar willen.
Kunnen de onrust in haar hoofd niet stillen.
Ondanks dat haar gezicht,
wordt verlicht
door het schijnsel van de maan,
kan ze nog niet toestaan
om haar hart open te stellen,
te vertellen
welke betekenis de beelden hebben in haar leven,
zonder alles weer te herbeleven.
De herinneringen heeft ze zorgvuldig opgeborgen.
En toch kan ze er niet voor zorgen,
dat de stralen van de maan
door het pantser heengaan.
Heel langzaam bij haar hart komen,
om de pijn en het verdriet eruit te laten stromen.
Dit gedicht symboliseert voor mij hoe ik denk over wat je mij vertelt en verteld hebt over je verleden en welke impact het heeft op jouw heden. Ik weet dat je het moeilijk hebt nu. En ik snap dat je de realiteit nog niet onder ogen wilt zien. Toch denk ik dat je jezelf niet moet afsluiten van je verleden en wat je onlangs hebt meegemaakt in het heden. Doorgaan en doen alsof er niets aan de hand is lijkt op de korte termijn de beste optie. Maar zoals je zelf al schetst, weet je dat dit uiteindelijk niet zal gaan werken.“Je werd op jonge leeftijd bruut verkracht. Je nam het besluit om geen aangifte te doen en je ouders hierin niet te betrekken.”Je vertelde mij dat je op zoek ging naar uitersten en dat je mannen tartte in hoever je kon gaan. Volgens jouw therapeute, die je een tijd gehad hebt, waren deze ontmoetingen ook verkrachtingen. Jij hebt daar andere gedachten over. Je vindt dat jij deze mannen tot het uiterste gedreven hebt. Ik snap je gedachtegang maar ik ben het eens met je toenmalige therapeute. Ik ben van mening dat het verkrachtingen zijn wanneer er geen “nee” geaccepteerd wordt door de ander onder welke omstandigheden dan ook. Therapie kan denk ik helpen, niet alleen voor het verwerken van wat er allemaal gebeurd is maar ook om jezelf terug te vinden. Het leven vormt je door wat je meemaakt. Hoe zou je in het leven gestaan hebben als je deze nare ervaringen niet zou hebben meegemaakt? Hoe zou je je leven in de toekomst verder vorm willen geven? Hier kun je denk ik ook over praten en op reflecteren met een therapeut.Voor nu laat ik het onderwerp rusten en ga ik in op jouw vraag die je stelde over mijn vader. Je vraagt aan mij waarom ik contact heb opgenomen met mijn vader toen ik ziek was. Het antwoord is simpel: Omdat hij mijn vader is. Ondanks dat ik vind dat hij niet altijd de juiste keuzes gemaakt heeft naar zijn kinderen toe, is en blijft hij mijn vader en houd ik van hem.Ik heb altijd een goede band met mijn vader gehad. Hij was in bepaalde opzichten een aparte vogel maar voor mij was hij een goede vader. Ik was nog klein en bang voor van alles en nog wat als ik naar bed moest. Mijn vader zei dan: “ Klim maar op mijn rug, ik breng je wel naar de zolder.” Voordat ik ging slapen vertelde hij mij verhalen over zijn jeugd op de boerderij. Ik genoot van zijn verhalen en ik werd rustig door zijn leuke verhalen maar ook van het feit dat hij daarna in het kamertje naast mij op zolder nog ging zitten studeren. Ik zag door de kieren onder de deur van mijn kamer een streep licht uit zijn studeerkamer komen en ik hoorde hem zachtjes hardop lezen in het Frans. Ik wist dat ik niet alleen was in het donker en ik kon gaan slapen.Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mijn vader. Zij was zijn kompas. Als mijn vader afweek van de route, en dat gebeurde nog weleens door zijn onhandige gedrag, wist zij hem weer op het juiste spoor te krijgen. Ons gezinsleven was met vallen en opstaan “ une belle histoire”. Tot dat mijn moeder onverwacht kwam te overlijden. Mijn vader heeft geprobeerd om het gezinsleven, waarin mijn moeder de dragende kracht was, voort te zetten. Het lukte hem uiteindelijk niet. Zijn kompas was weg en hij kreeg een relatie met iemand die niet begreep hoe te navigeren ten gunste van zijn gezin.Tien jaar lang heb ik weinig tot geen contact meer met hem gehad. Af en toe kwam hij koffie bij me drinken omdat ik het contact nooit helemaal met hem afgesneden had. Toen ik hem belde en vertelde dat ik borstkanker had reageerde hij aangedaan. Hij zei tegen mij dat als hij zijn leven voor mij kon geven, hij dat zou doen want hij had zijn leven al geleefd. En ik weet Eva dat hij het oprecht meende.
Reactie plaatsen
Reacties