Lieve Eva, wanneer je de diagnose kanker krijgt en je leven op losse schroeven staat besef je pas hoe erg het leven je lief is. Als ik terugdenk aan het moment dat ik samen met Rob in de auto zit naar het ziekenhuis voor de uitslag van de mammografie dan wil ik vluchten en dit niet meer herbeleven. Maar ik weet dat vluchten geen zin heeft. Dus ik ga terug naar het moment en probeer onder woorden te brengen wat ik nog weet en wat ik toen voelde.
Ik kijk uit het raam van de auto en zie dezelfde weg die ik iedere dag afleg naar mijn werk. Duizenden keren ben ik langs het ziekenhuis gereden zonder ooit te beseffen dat ik daar naar toe zou gaan voor een uitslag met de mogelijke diagnose kanker. In het ziekenhuis aangekomen lopen we naar de afdeling C1-2: Oncologie. Ik heb een afspraak met de oncologisch chirurg. We wachten, de tijd tikt weg terwijl ik het patiënten oproep bord in de gaten houd. Mijn oproepnummer wordt zichtbaar op het scherm en we stappen de spreekkamer van de arts binnen. Het enige wat ik nog weet van het gesprek is dat ik de diagnose borstkanker kreeg met uitzaaiingen in de lymfeklieren. Er werd me verteld dat ik een hormonaal gevoelige tumor had en dat de groeisnelheid van de tumor gemiddeld was; niet een hele langzaam groeiende tumor maar ook niet agressief. Er zou een petscan gemaakt gaan worden om te kijken of de kanker verder uitgezaaid zou zijn in mijn lichaam. De arts achtte het percentage klein. In mijn hoofd dreunde alleen maar : “Er kunnen uitzaaiingen zijn, ik ga waarschijnlijk dood.” Ik ben niet gelovig maar ik smeekte in mijn hoofd God om er alsjeblieft voor te zorgen dat ik geen uitgezaaide kanker zou hebben. Ik wil strijden maar niet als vaststaat dat ik uiteindelijk toch dood ga. Vrijdagmiddag 15 uur lopen Rob en ik hand in hand verslagen weg van afdeling C1-2. Ik voel de paniek in mijn lijf en blijf maar denken: “Ik heb kanker en ik ga misschien wel dood.” Een weekend moeten we doorkomen voordat de scan gemaakt gaat worden. Een weekend waarin ik tussen hoop en wanhoop leef. Ik bel mijn zus in paniek op en ze scheurt in haar autootje naar mij toe. Ik huil en wil dat ze mij belooft dat ze er voor Rob en de kinderen is als ik er niet meer ben. “Zorg jij er alsjeblieft voor dat Rob en de kinderen door kunnen gaan met hun leven? “ Natuurlijk belooft ze dat terwijl ze me moed inpraat dat de uitslag van de scan ook goed kan uitpakken. Ik voel me even rustig maar in de nacht slaat de paniek weer toe. Ik wil dat Rob belooft dat hij goed voor de kinderen blijft zorgen, ook al zijn ze geen kind meer en dat hij niet alleen blijft als ik dood ga. “Lunah, ik wil niet zonder jou leven, jij bent mijn alles, jij bent de liefde van mijn leven “ zegt Rob. Liggend in Rob zijn armen huilen we samen en hopen we op een goede uitslag.
Als ik op maandag naar het ziekenhuis moet gaan voor de scan wil ik alleen gaan. Rob wil mee naar de afspraak maar ik zeg tegen hem dat ik alleen ga. In de ochtend ga ik nog naar mijn werk voor een PR activiteit. Ik ben lijflijk aanwezig maar mijn gedachten zijn er niet bij. Iedereen is vrolijk en ik kijk van een afstandje toe. Ik verlaat de groep stilletjes om naar het ziekenhuis te gaan, naar het uur van de waarheid. Naar de scan die gaat aantonen of ik uiteindelijk beter kan gaan worden of dat ik mijn leven met wat behandelingen nog kan verlengen. In het ziekenhuis ga ik zitten wachten op de afdeling radiologie. Er daalt een vreemd soort rust over mij heen omdat ik voel dat ik geen invloed heb over mijn lot. In een soort trance onderga ik de voorbereidingen voor de petscan en de scan zelf in het apparaat. Ik ga naar huis en bid tot de God, waar ik niet in geloof voor een goede uitslag. Want ik wil niet dood, ik wil blijven leven want ik ben nog lang niet klaar met het leven. De uitslag komt binnen: Het leven is ook nog niet klaar met mij! Geen uitzaaiingen in de organen, ik ga nog niet dood!
Eva, je zegt weleens dat jouw leed niet in verhouding staat tot wat ik heb meegemaakt. Ik ben het daar niet mee eens. Ik kreeg de kans om beter te worden van de kanker in mijn lijf. Door wat jij hebt meegemaakt en de psychische schade die het heeft aangericht weet ik dat er momenten waren in jouw leven waarin je het leven niet meer zag zitten. Kan je me daar meer over vertellen of is de confrontatie te heftig?
Reactie plaatsen
Reacties