Een kennis van vroeger had deze tekst als 'tegeltjeswijsheid' op een tegeltje geschilderd. Ik vind het een mooie manier om uit te drukken als je iemand tegenkomt die zich ' niet menselijk' gedraagt. Voor mij is Cora een persoon die ik schaar onder " de potloden" . Als je de diagnose kanker krijgt, dan word je gedurende je behandeltraject begeleid door een sociaal verpleegkundige. De oncologisch chirurg wees mij een sociaal verpleegkundige toe. Dit zou Irma worden. Het type Irma zou volgens de oncologisch chirurg goed bij me passen. Echter was Irma nog op vakantie toen ik mijn eerste afspraak had, dus werd Cora ingevlogen om haar waar te nemen.
Voordat ik bij Cora kwam had ik een uitgebreid gesprek samen met Rob bij de oncoloog over het behandelplan, mogelijke bijwerkingen etc. Naar aanleiding van de MRI, waarin precies bepaald wordt hoe groot de tumor is, zouden er door de echoscopist markers geplaatst worden in de borst en de lymfen zodat de oncologisch chirurg na de chemokuren bij de operatie precies weet waar ze moet snijden bij de borstsparende operatie. Voordat ik naar deze afdeling moest voor de plaatsing van de markers had ik nog een afspraak bij Cora. Toen Rob en ik bij Cora op haar kamer zaten merkte ik al snel dat ze niet goed voorbereid was en mijn dossier of de bijgewerkte versie niet gelezen had. Cora begon uitgebreid informatie te geven over de chemokuren die ik zou ondergaan, wat ik moest doen om me voor te bereiden op de kuren en wat de mogelijke bijwerkingen zouden zijn. Rob en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: " Wat is dit nou? " Al deze informatie hebben we al gehad, we willen de uitslag van de MRI weten. Dus geeft Rob aan dat we de informatie die ze geeft al van de oncoloog hebben gehad en dat we willen weten wat er uit de MRI is gekomen. Cora duikt met haar hoofd in de computer en begint driftig te zoeken. Oja, hier is het, zegt ze. Nou, de tumor blijkt veel groter te zijn dan men aanvankelijk dacht op basis van de echo. Dus er kan niet borstsparend geopereerd worden, de borst gaat er helemaal af. Daar zit je dan, bij dit potloodmens. Die even vergat te vertellen, voordat de markers geplaatst worden dat er helemaal geen markers in je borst geplaatst gaan worden omdat je borst uiteindelijk geamputeerd gaat worden. In een waas onderga ik de rest van haar geklets en onderga ik de behandeling bij de echoscopist voor het plaatsen van de markers in de oksel bij de lymfeklieren. Thuisgekomen verandert mijn labiele toestand in kwaadheid. Ook Rob is verbolgen over de manier waarop Cora met ons om is gegaan. De oncoloog zou me nog bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek en als ik haar aan de telefoon heb weet ik rustig en duidelijk te vertellen tegen haar hoe wij gevaren zijn bij Cora. De oncoloog toont begrip en geeft aan dat het team oncologie nog bij elkaar komt om mijn situatie te bespreken en dat de kans bestaat, als de tumor goed reageert op de chemo er toch borstsparend geopereerd kan worden. Ze belooft mij terug te bellen als het team bij elkaar is geweest om mijn situatie te bespreken en ze belooft mij om me te ontkoppelen van Cora en me weer aan Irma te koppelen. Als ik bij Irma kom voor een eerste kennismaking weet ik meteen dat ik goed zit bij haar. Eva, je vroeg aan mij waarom ik alleen naar de afspraak van de petscan geweest ben. Daar waren twee redenen voor. De eerste reden is dat het Coronatijd was en dat je zoveel mogelijk alleen naar afspraken ging. Rob had wel meegemogen als ik erop gestaan had. De tweede reden is dat hij op dat moment niets voor mij kon betekenen, de uitslag zou ik pas later krijgen. Dus dan had hij met mij meegegaan om in de hal op mij te wachten. Daar zag ik het nut niet van in, dus ben ik alleen gegaan. Wat ik nog vergat te vertellen is dat Cora terwijl ik voor de eerste keer aan het infuus lag met chemo me op kwam zoeken om de situatie zoals die tussen ons gelopen was te bespreken. In mijn ogen onbegrijpelijk om juist dan te komen als je als een kwetsbaar vogeltje je eerste chemokuur ondergaat. Misschien wilde ze het zo snel mogelijk afhandelen zodat ze een vinkje achter mijn naam op haar to do lijst kon zetten. Of is dit erg negatief gedacht van mij? En ik realiseer me dat ik je nog geen antwoord heb gegeven op jouw vraag hoe ik omga met mijn zichtbare en onzichtbare littekens. Ik vertel je daar een andere keer uitgebreider over, want die zijn er zeker. Het lukt me niet om daar nu al alles over te vertellen. Wat ik wel al kwijt wil is dat 1 van de zichtbare littekens natuurlijk mijn borst is. Tijdens mijn ziektetraject was ik in eerst instantie alleen maar bezig met overleven en beter worden. In mijn brein was geen plek om na te denken over de gevolgen van mijn kankertraject. Nu, zo'n twee jaar later zit ik in het rouwproces en word ik geconfronteerd met mezelf door alles wat ik meegemaakt heb. Mezelf afsluiten en net doen alsof er niets aan de hand is, is de keuze die ik "onbewust" maakte. Ik begin me steeds meer te realiseren dat deze keuze niet werkt en dat ik op zoek moet gaan naar de nieuwe Lunah en dat de littekens die ik heb opgelopen erbij horen. Ik weet dat jij met hetzelfde worstelt door wat je hebt meegemaakt. Jezelf afsluiten van wat er allemaal is gebeurd, is denk ik een soort overlevingsmechanisme van je brein. Er kan op dat moment even niets bij omdat je aan je taks zit van wat je aan kan. Waarschijnlijk is je brein te gestrest en gedereguleerd om de herinneringen effectief toe te laten en te verwerken. Ik stuitte op de titel van een boek van Deborah Korn: " Iedere herinnering verdient respect." Heel confronterend, maar het raakt volgens mij wel de kern als het gaat over het verwerken van een traumatische gebeurtenis. Hoe denk jij hierover Eva, en wat betekent het voor jou?
Reactie plaatsen
Reacties