Het verkeerd gestuurde appje van jou leidde tot een wandel afspraak. We gingen wandelen met de hond. Ik voelde de spanning in jouw lijf en ik dacht; hoe kan ik je op je gemak stellen? Lopen is dan wel fijn, je loopt naast elkaar en maakt oogcontact wanneer je het zelf wilt. We strijken neer op een bankje op het “ landje” van een oud studiegenoot van mij. De hond scharrelt rond en ik zie en voel dat je wil vertellen maar je moet een grens over. Of misschien wel een kloof.
En dan vertel je mij met horten en stoten dat je als jong meisje verkracht bent, hoe je daarmee omgegaan bent en het leven wat je daarna bent gaan leiden als reactie op wat je toen meegemaakt hebt. De stiltes die vallen probeer ik niet op te vullen om jou de tijd te gunnen om te vertellen wat je kwijt wilt aan mij. De onmacht en kwaadheid in mij dat ik alleen maar kan luisteren en jouw verleden niet ongedaan kan maken bedwing ik, want ik weet dat ik je er niet mee help. Het gevoel in mij dat ik die vieze vuile perverse gestoorde gek zijn ballen wil afsnijden gaat jou niet helpen in het verwerken van het leed wat jij hebt meegemaakt. Hoe kan je überhaupt dit een plek gaan geven in je leven zonder het gevoel te hebben dat je alleen maar aan het overleven bent? Je kan het wegstoppen, maar het komt uiteindelijk weer bij je terug. Nu is het voor jou zover. Je kan er niet meer omheen, wegstoppen werkt niet meer. Onverwachts word je getroffen door geluiden, geuren, beelden uit het verleden die je terug brengen naar de situatie die je zo zorgvuldig weggewerkt had uit je geheugen maar genadeloos terugkeren in het heden. Ik schreef een gedicht aan jou, over jou, hoe ik jouw verhaal voelde. Dit is het gedicht.
Reactie plaatsen
Reacties